syn królewski w hiszpanii
STUDYPLAYhiszpański styl cechujący się nagromadzeniem dekoracji, przesłaniały formę budowlinazywa się od nazwiska architekta José Benito de Churriguey, który wprowadził tak bogate dekoracje, skręcone kolumny, pilastry w kształcie herm, rzeźbione kotary, powyginane i skomplikowane, gierowane gzymsy, festony, wici roślinne, medaliony, rzeźby figuralne; płaszczyzny budynku pokrywa przerośnięta, splątana i ruchliwa ornamentyka, liczne motywy found in the same folder
30 marca 2019 Boletin Oficial del Estado (oficjalny biuletyn Hiszpanii) opublikował listę gatunków, które dołączą do listy gatunków inwazyjnych w Hiszpanii. Gatunkami tymi są: Python regius (pyton królewski), Varanus exanthematicus (Waran stepowy), żółw Pseudemys peninsularis oraz świnka wietnamska i dwa gatunki roślin. WpisanieMonarchia ma w Hiszpanii ogromną i praktycznie nienaruszalną ochronę konstytucyjną Zadbano o to, gdy były dyktator, generał Francisco Franco, ustanowił Juana Carlosa swoim następcą, a król musiał mieć silną pozycję, by uchronić kraj przed ponownym upadkiem demokracji Rodzina królewska ma nadzieję, że emigracja byłego króla pozwoli jego synowi Filipowi VI zdystansować się od skandali i przetrwać burzę To może być trudne, bo coraz częściej pojawiają się w mediach informacje, że również Filip mógł korzystać z pieniędzy o wątpliwym pochodzeniu Będąca w koalicji rządowej lewicowa partia Podemos wezwała do powstania "wielonarodowej republiki, w której… sprawiedliwość jest taka sama dla wszystkich" Artykuł w oryginale na stronie Hiszpańscy republikanie mają nadzieję, że nadszedł ich moment – ale konstytucyjną tarczę chroniąca monarchię niełatwo będzie rozbić. Świat był w szoku, kiedy były król Hiszpanii, Juan Carlos I, ogłosił w poniedziałek, że opuszcza kraj, którym władał przez niemal 39 lat, z powodu "publicznych reperkusji pewnych przeszłych wydarzeń", które zaszły w jego życiu prywatnym. Decyzja byłego monarchy nastąpiła po tym, jak przez kilka miesięcy na jaw wychodziły kolejne informacje sugerujące, że unikał płacenia podatków i miał udział w praniu brudnych pieniędzy – nie mówiąc o całych dziesięcioleciach romansów i ogromnej rozrzutności. Jednak choć zdegustowanie domniemanymi grzechami byłego króla mocno nadęło żagle republikanów, to zwolennicy likwidacji monarchii będą potrzebowali czegoś więcej niż tylko sprzyjającego politycznego wiatru. Monarchia cieszy się w Hiszpanii solidną, praktycznie nienaruszalną ochroną konstytucyjną, którą stworzono po tym, jak były dyktator, generał Francisco Franco, ustanowił Juana Carlosa swoim następcą – chodziło wówczas o to, żeby król miał dobrze ugruntowaną władzę w niepewnych dla kraju czasach budowy demokracji. Co więcej, monarchia ma także potężnych sojuszników w świecie hiszpańskich mediów i biznesu. Hiszpańska rodzina królewska ma nadzieję, że emigracja byłego króla pozwoli jego synowi Filipowi VI – na rzecz którego Juan Carlos abdykował w 2014 r. – zdystansować się od skandali i przetrwać burzę (choć przyjaciele byłego króla, z którymi rozmawiali dziennikarze gazety "El Mundo", mają nadzieję, że wróci on do kraju w przyszłym miesiącu). Obecnemu królowi może nie być łatwo odciąć się od czynów swojego ojca, coraz częściej bowiem pojawiają się informacje, że on sam mógł także korzystać z pieniędzy o wątpliwym pochodzeniu. Szwajcarscy i hiszpańscy prokuratorzy analizują obecnie domniemane przestępstwa finansowe popełnione przez byłego monarchę. POLECAMY: POLITICO w oryginale – Przyszłość węgierskich mediów zależy od unijnych funduszy "Ucieczka za granicę" Socjalistyczny premier Pedro Sánchez próbował we wtorek bronić obecnego króla przed krytyką, nalegając, by "nie oceniano instytucji, tylko ludzi". Dodał, że zaangażowanie jego rządu w sprawy monarchii pozostało niezmienne i apelował o "stabilność i sprawnie działające instytucje" w obliczu kryzysu związanego z pandemią COVID-19 i spowolnieniem gospodarczym. Jednak członkowie jego własnego koalicyjnego rządu podważali to stanowisko, kwestionując nie tylko decyzję państwa, które wydało zgodę na wyjazd Juana Carlosa z Hiszpanii, ale także ciągłość samej korony. Wkrótce po oświadczeniu premiera wicepremier Pablo Iglesias, lider lewicowej partii Podemos, powiedział, że "ucieczka za granicę" byłego króla, to zachowanie "niegodne głowy państwa", które pozostawiło monarchię "w bardzo trudnym położeniu". Minister ds. równości Irene Montero ostro skrytykowała w wywiadzie radiowym hiszpański dwór królewski za zgodę na wyjazd Juana Carlosa i połączyła byłego monarchę z jego następcą, oświadczając, że "niemożliwe jest oddzielenie decyzji podejmowanych przez emerytowanego króla zarówno od pozycji obecnego króla, jak i od jego rodziny". Chcą republiki Kilka godzin później grupa parlamentarna, do której należą Iglesias i Montero, posunęła się jeszcze dalej, wydając oświadczenie otwarcie wzywające do utworzenia "wielonarodowej republiki, w której prawa społeczne, obywatelskie i polityczne są gwarantowane dla wszystkich ludzi i w której naprawdę sprawiedliwość jest taka sama dla wszystkich". Wezwanie to odbiło się szerokim echem w mediach społecznościowych, odzwierciedlając wyniki sondażu przeprowadzonego w kwietniu ubiegłego roku, z którego wynikało, że większość Hiszpanów – 62,3 proc. – to zwolennicy zorganizowania referendum w sprawie monarchii. Jeśli chodzi o kwestię tego, co z monarchią zrobić, to badani podzielili się na dwie niemal równe grupy: 47,5 proc. popiera koronę, a 47 proc. jest jej przeciwna. Konstytucyjne przeszkody Tymczasem hiszpańska konstytucja z 1978 r. sprawia, że próby usunięcia monarchii są w zasadzie skazane na niepowodzenie. Aby przeprowadzić referendum w tej sprawie, propozycję musiałyby poprzeć dwie trzecie członków Kortezów, czyli hiszpańskiego Kongresu i Senatu. Zaraz potem Kortezy musiałyby zostać rozwiązane i znów dwie trzecie nowo wybranego parlamentu musiałoby ratyfikować ten sam wniosek. Dopiero potem zostałby on przedłożony pod referendum hiszpańskiemu społeczeństwu, które musiałoby zagłosować za jego przyjęciem. – Status monarchii jest praktycznie wykuty w kamieniu – powiedział Alberto Lardíes, autor książki "La democracia borbónica" (Demokracja Burbonów). – W zasadzie nie ma sposobu, aby się jej pozbyć. Lardíes wyjaśnia, że cały system jest z założenia skonstruowany tak, aby chronić rodzinę królewską, a przy tym i tych, którzy bezpośrednio korzystają z jej władzy. – Po tym, jak w 1969 r. generał Franco ogłosił ówczesnego księcia Juana Carlosa swoim następcą, chwalił się, że trwały charakter jego reżimu jest "atado, y bien atado" (solidnie zagwarantowany) – powiedział. Po śmierci dyktatora w 1975 r. nowy król dopilnował, by Hiszpania weszła na ścieżkę demokracji, ale bez faktycznego demontażu frankistowskiego establishmentu. Wiele rodzin, które za czasów dyktatury sprawowały w kraju władzę polityczną i gospodarczą, zachowało wpływy także w nowym systemie. – Elity polityczne, które utrzymały swoją pozycję po dojściu do władzy Juana Carlosa, odpłaciły mu, tworząc rozbudowane ramy umożliwiające jemu i jego spadkobiercom pozostanie u władzy na zawsze – powiedział Lardíes. W 1995 r. były premier Adolfo Suárez przyznał to w wywiadzie z dziennikarką Victorią Prego. Jednak, kiedy kamery zostały już wyłączone, polityk – który nadzorował referendum konstytucyjne w Hiszpanii w 1978 r. – powiedział, że jego rząd zdecydował się chronić pozycję króla jako głowy państwa po tym, jak stało się jasne, że gdyby przeprowadzono oddzielne konsultacje w kwestii przyszłości monarchii, wygrałaby opcja republikańska. Prego nie przekazała tych słów Suáreza – ujawniono je dopiero w 2016 r. Wysoko postawieni przyjaciele Lardíes powiedział, że gdy Juan Carlos umocnił już swoją władzę, rozbudowywał także swoją bazę wsparcia, wykorzystując swoją pozycję do "mediacji" w imieniu hiszpańskich firm za granicą, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie, gdzie monarchia ma bliskie relacje ze swoimi regionalnymi odpowiednikami. – Przez lata te działania były uzasadnione, król działał w imieniu hiszpańskiej gospodarki, ale oczywiste jest, że niektóre firmy, prowadzone przez jego osobistych przyjaciół, skorzystały na tym bardziej niż inne – powiedział Lardíes. – Są też dowody na to, że król po cichu otrzymywał za to pieniądze. Lardíes twierdzi, że elity gospodarcze, które wzbogaciły się za rządów Juana Carlosa, to te same środowiska, które chroniły go w ciągu ostatnich dziesięcioleci i powstrzymywały krajowe media przed doniesieniami o jego budzących wątpliwości działaniach, ujawnionych później przez prasę zagraniczną. Dodał także, że ci, którzy starają się oddzielić osobę obecnego króla od jego poprzednika, próbują sprawić, by emigracja Juana Carlosa wyglądała po prostu na kolejny królewski skandal. Taką narrację trudno jednak będzie utrzymać w sytuacji, kiedy sprawy byłego króla badają prokuratorzy. Jeśli ruszy proces, na jaw mogą wyjść kolejne kompromitujące informacje. Oczywiście możliwe jest także, że hiszpańscy prokuratorzy nie zgromadzą wystarczających dowodów, aby wszcząć proces, choć taka sytuacja podważyłaby samą ideę niezależnego sądownictwa w Hiszpanii. – Ich misja i argumenty trącą absurdem: jak, do licha, oddzielić 45-letnią monarchię od człowieka, który był królem przez 39 z tych lat? – pyta retorycznie Lardíes. – Obrońcy korony powiedzą, że robią to, by utrzymać stabilność kraju, ale jasne jest, że chcą chronić własne interesy. Nie są zainteresowani tym, by system przestał działać, ale to jest zbyt duża sprawa, by zamieść ją pod dywan. – Niezależnie od tego, czy Juan Carlos robił te rzeczy, czy nie, fakt, że po prostu wyjechał, wyznacza zupełnie nowy poziom, do którego trzeba zejść. Moim zdaniem nie można oczekiwać, że społeczeństwo to zignoruje – zakończył Lardíes. Redakcja: Michał Broniatowski (MW) Określenie "królewski pirat" posiada 1 hasło. Znaleziono dodatkowo 1 hasło z powiązanych określeń. Inne określenia o tym samym znaczeniu to pirat z glejtem królewskim; korsarz, pirat; pirat, korsarz; wynajęty pirat; pirat na statku; pirat z glejtem od króla; pirat na usługach króla; rozbójnik morski, pirat; rozbójnik morski, pirat; korsarz na usługach króla; korsarz w Felipe VI – nowy król Hiszpanii Hiszpania, kraj pięknych krajobrazów, ciepłego morza, pysznych pomarańczy i spontanicznych ludzi. Znana z flamenco, corridy oraz tłumów turystów każdego roku na plażach i wybrzeżach. Niestety, obecnie to również kraj kryzysu gospodarczego. Hiszpania tonie w długach, mnoży się ilość niespłacanych kredytów, rośnie bezrobocie i korupcja. Dlatego tak nieprzychylnym okiem społeczeństwo patrzyło na poczynania króla Jana Karola I, który trwonił pieniądze na własne zachcianki (takie jak np. polowanie w Afryce) w dobie tak trudnych czasów dla gospodarki kraju. Jest 19 czerwca 2014 roku. Filip VI, z dynastii Burbonów, książę Asturii, obejmuje tron Hiszpanii. Poprzedni władca, Juan Carlos, nazywany Motorem przemian (El Motor del cambio), który położył kres dyktaturze oraz przyczynił się do powstania w tym kraju demokracji, podupadający na zdrowiu oraz zmęczony kryzysem, abdykuje w wieku 76 lat i przekazuje tym samym władzę swemu synowi. Jaki jest nowy władca Hiszpanii? Czy będzie podobny do ojca w sposobie rządzenia? Czy wprowadzi nową jakość panowania w kraju? Te i inne pytania, zapewne zadawało sobie społeczeństwo Hiszpanii w czerwcu 2014 roku. Jako, że w kraju panuje kryzys, Filip VI rezygnuje z wystawnej ceremonii i decyduje się na skromną, zaledwie piętnastominutową proklamację. Liczy, że tym gestem zaskarbi sobie sympatię i uznanie ludu, a także pokaże swoje zrozumienie dla obecnej sytuacji w jakiej znalazła się hiszpańska gospodarka. Zaufanie społeczeństwa nowy władca zaczął zdobywać wprowadzając reformy monarchii. Postanowił, że wszystkie ich wydatki mają być od tej pory jawne, zmniejszył swoją pensję, a także zabronił przyjmowania przez członków rodziny królewskiej drogich prezentów. To przyniosło mu rok po objęciu tronu szacunek i sympatię ludzi. Filip VI potrafi zjednoczyć się z poddanymi, a chcąc ich lepiej zrozumieć rezygnuje z kosztownych, królewskich wakacji, na rzecz poznawania dokładniej swojego kraju i nastrojów w nim panujących, dlatego wybiera się na wycieczkę po poszczególnych regionach Hiszpanii. Ograniczając rozrzutność dworu, odbudowuje tym samym prestiż i dobre imię monarchii. Cofnijmy się jednak w czasie. Poznajmy Filipa VI Burbona dokładniej, zaczynając od jego najmłodszych lat. Urodził się w Madrycie, trzydziestego stycznia, w 1968 roku. Jest trzecim i najmłodszym dzieckiem Jana Karola I oraz Zofii Glucksburg. Ma dwie starsze siostry, z który jedna, Helena, jest księżną Lugo, a druga, Krystyna, jest księżną Palma de Mallorca. Matka Filipa VI, Zofia, urodziła się jako księżniczka grecka i duńska. Była pierwszym dzieckiem przyszłego króla, Pawła I i Fryderyki Hanowerskiej. Początkowo kształciła się w Niemczech, a następnie w Atenach zgłębiała tajniki pedagogiki, muzyki i archeologii. Poślubiając Jana Karola I, w maju 1962 roku zmieniła wyznanie z prawosławia na katolicyzm. Urodziła trójkę dzieci, w tym obecnego króla Hiszpanii, Filipa VI Burbona. Zapytana o to, z którym narodem utożsamia się bardziej, zwykła odpowiadać: „Czuję się niewątpliwie stuprocentową Greczynką i zarazem stuprocentową Hiszpanką. Jestem bowiem stuprocentową Śródziemnomorką. Lubię oliwę z oliwek, sałatę, słońce..” Królowa jest stateczną i posiadającą wielką klasę kobietą. Od 50 lat trwa u boku męża, wypełniając swoje obowiązki bez słowa skargi. Ich małżeństwo było związkiem z rozsądku, dlatego nie jest to najszczęśliwsza para królewska w Europie. Nie świętują swoich rocznic, nie darzą też siebie nawzajem prawdopodobnie uczuciem. Zofia nie ma zbyt wiele swobody, raczej musi stosować się do tego, jakich zachowań oczekuje od niej społeczeństwo, a także król. W Hiszpanii wydano nawet książkę o jej życiu pt. „Samotność królowej”. Ojciec Filipa, Juan Carlos, król Hiszpanii od 1975 roku, studiował prawo, historię, literaturę, filozofię, ekonomię, finanse i prawo międzynarodowe na uniwersytecie w Madrycie, a także pobierał nauki w akademiach i szkołach wojskowych. Został wyznaczony na następcę tronu przez generała Francisco Franco i po jego śmierci objął tron. Tym sposobem Hiszpania ponownie miała władcę z dynastii Burbonów, niemal po 44 letniej przerwie. Burbonowie przejęli władzę w Hiszpanii w XVIII wieku, po Habsburgach. Filip VI, otrzymał imię na cześć Filipa V Burbona, który rządził Hiszpanią od 1700 do 1746 roku. Czasy jego panowania kojarzone są ze wzrostem znaczenia kraju na arenie międzynarodowej, jednak również z pogłębieniem się kryzysu wewnętrznego w wyniku wojen sukcesyjnych. Król Jan Karol I, szczególnie zasłużył się w 1981 roku, gdy w nocy z 23 na 24 lutego podjęto próbę dokonania zamachu stanu. Zareagował wtedy błyskawicznie i zmusił część wojskowych opowiadających się za dyktaturą do kapitulacji. W 1995 roku został uhonorowaną nagrodą pokojową UNESCO. Zna francuski, portugalski, angielski, włoski, niemiecki i grecki. Uwielbia czytać i słuchać muzyki klasycznej, zwłaszcza Beethovena. Postanowił abdykować, co wymagało zmiany w konstytucji hiszpańskiej, ponieważ nie spełniał już oczekiwań społeczeństwa i zauważał niechęć jaką wywołuje swoimi przedsięwzięciami w obecnych czasach. Jan Karol I, zdecydował, że jego syn lepiej przeprowadzi monarchię w oczach ludzi przez kryzys w kraju. Obserwując pierwszy rok panowania Filipa VI, zdaje się, że miał rację. Filip VI Burbon rozpoczął swoją edukację oczywiście w Hiszpanii, jednak szkołę średnią ukończył już w Ontario, w Kanadzie. Studiował prawo oraz ekonomię. W 2003 roku zaręczył się z dziennikarką, Letycją Ortiz Rocasolano. Kobieta była rozwódką i nie posiadała arystokratycznego pochodzenia. Matka Filipa dość szybko i bez większych problemów zaakceptowała ten związek, jednak ojciec miał pewne obawy. Próbował przekonać syna, że nie dokonuje dobrego wyboru i był zdecydowanie niezadowolony z jego decyzji. Mimo tego, Filip poślubił swoją narzeczoną 22 maja 2004 roku w Katedrze Almudena, w Madrycie. Ponad rok później, w październiku 2005 roku na świat przyszła obecna następczyni tronu, infantka Eleonora. Po upływie dwóch lat, w kwietniu 2007 roku księżna Letizia urodziła drugą córkę, infantkę Sofię. Obie dziewczynki były obecne na ceremonii zaprzysiężenia ojca na króla Hiszpanii, natomiast starsza jako jego następczyni oraz najmłodsza dziedziczka tronu w Europie, otrzyma tytuł księżniczki Asturii. Król Filip, jak i również jego rodzice, jest niezwykle wykształconym i wszechstronnym człowiekiem. Maturę zdaje w wieku 16 lat, a następnie zdobywa przygotowanie w trzech armiach, kształci się w zakresie prawa, ekonomii i stosunków międzynarodowych. Młody Filip jako dziecko, a później nastolatek lubił wymykać się z pałacu, co tylko zaskarbiło jeszcze większą sympatię społeczeństwa. Był ponoć inteligentny, ciekawy świata i żądny wiedzy. Bywa impulsywny, ma w sobie mniej spokoju niż jego ojciec, a także nieco więcej natury buntowniczej. Jest tak zakochany w swojej wybrance, że kiedy Jan Karol I sprzeciwia się ich związkowi, Filip VI grozi, że zrezygnuje ze swego dziedzictwa i nie zasiądzie kiedyś na tronie, jeżeli rodzina zablokuje mu drogę do małżeństwa z Letycją. Letycja, od najmłodszych lat marzyła o karierze dziennikarki. Kiedy była mała, mówiła, że zdobędzie kiedyś nagrodę World Press. Jej zamiłowanie do tej profesji było rodzinne. Jednak, dziewczynka była uzdolniona w wielu dziedzinach. Mogła także śpiewać, mogła zostać tancerką… Po studiach, dużo czasu spędza pracując w Meksyku, później zostaje reporterką CNN+ i wychodzi za mąż, za Alonso Guerrero, który jest profesorem hiszpańskiego i literatury. Związek nie trwa jednak długo i już po roku, para się rozwodzi. Ciekawostką jest, iż żona Filipa VI miała poniekąd wpływ na losy polaka, Ryszarda Kapuścińskiego. Kiedy bowiem, Letycja wyjawiła, że jest on jednym z jej ulubionych autorów, sprzedaż jego książki znacznie wzrosła, co bez dwóch zdań poprawiło jego sytuację finansową. Dziennikarka zdobywa nagrody za swoje reportaże i całokształt pracy. Zostaje najlepszą dziennikarką przed trzydziestką. Właśnie przy pracy nad kolejnym dziennikarskim materiałem, spotyka po raz pierwszy księcia Filipa. Oboje pojawiają się na miejscu katastrofy ekologicznej „Prestige”, na skażonej plaży Galicji. Oficjalnie nie dają nic po sobie poznać, ale tam rodzi się początek ich przyszłego, wspólnego życia. Przygotowania do ceremonii zaślubin trwają długo i są bardzo skrupulatne. Wszystko musi zostać dokładnie obmyślone, zaplanowane i zrealizowane. Nie ma mowy o jakichkolwiek niedopatrzeniach i potknięciach. Nie przewidziano jednak jednej rzeczy… Deszczu. Tradycja nakazuje, by przyszła królowa przeszła pieszo przez plac pod katedrą. W tych warunkach jednak, musi zostać dowieziona pod same drzwi katedry rolls-roycem po czerwonym dywanie. Wystawny bankiet, podczas którego oczywiście główną rolę odgrywała para młoda, zorganizowano na 1400 gości, natomiast honorowym uczestnikiem ceremonii był książę Karol, który przybył na uroczystość z Wielkiej Brytanii. Relację telewizyjną z tego wydarzenia śledziło ponad 1,2 miliarda ludzi. Eleonora i Sofia, są dziećmi małżeństwa, któro w odróżnieniu do poprzedniej pary królewskiej, powstało z miłości. Książę Filip zakochał się w Letycji, ponoć już oglądając ją jako prezenterkę w krajowej telewizji. We czwórkę, wspólnie, tworzą bardzo sympatyczną rodzinę i sprawiają wrażenie spełnionych oraz szczęśliwych. Starszą córeczkę, infantkę Eleonorę powoli, wraz z wiekiem przygotowują do objęcia niegdyś tronu po ojcu. Rodzina królewska w Hiszpanii nie ma już swojej dawnej władzy i wpływów. Jednak nie pozostaje także całkowicie w cieniu. Społeczeństwo, co prawda domaga się zaprzestania utrzymywania w kraju monarchii, jednak dzięki umiejętnej interwencji obecnego króla, Filipa VI Burbona, te zapalczywe zamiary straciły na razie na mocy i znacznie ucichły. Nadszarpnięte przez jego ojca zaufanie społeczeństwa, będzie musiał powoli i mozolnie odbudowywać, by zachować prestiż i autorytet monarchii. Obejmuje tron w chwili, w której musi zmierzyć się z rosnącym bezrobociem młodych ludzi, korupcją w kraju i zadłużeniem. Jego zadaniem jest także umocnienie pozycji Hiszpanii w Unii Europejskiej. Nie są to łatwe cele, jednak jak widać już po pierwszym roku jego panowania, nowemu władcy zależy na zmianach i poprawie sytuacji w kraju. Wygląda na to, że w najbliższym czasie Hiszpanie mogą cieszyć się mądrym, zaradnym i uczciwym królem, mając jednocześnie nadzieję, że następczyni tronu, Eleonora okaże się kiedyś równie bystra i nie zniweczy tego, czego uda się dokonać obecnie jej ojcu. Nie pozostaje nic innego, jak tylko skwapliwe obserwować poczynania nowego króla i życzyć mu szczęśliwego panowania.